’t Was een onrustige dag. Onstuimig stuiven in de ochtend diverse mensen binnen. Schuifelend, fluisterend, zuchtend en knorrend vullen ze de stilte van de ruimte met hun geraas. Helaas kan het in deze kerk zo gebeuren. Accepteren maar (met een knipoog naar die diegenen die de rust en stilte wel omarmen). Ondertussen knipoogt mijn camera rustig en onverstoord de lichtspelingen op de kerkwand. De wanden en het vensters lichten op bij de spaarzame zon momenten en verduisteren bij een stevige donderbui. Wonderbaarlijk ingesloten licht! De lichtval en de daarmee samenhangende schaduwen op de details van de kerk veranderen in de loop van de dag. Dat is de crux daar gaat het om. Nieuwe sporen worden zichtbaar.
