Dag zes, de laatste dag alweer van Monnikenwerk.
Ik loop weer langs de graven,
sommige namen gaan voor me leven
eentje herken ik van een verhaal dat een bezoeker me vertelde over zijn kleine broertje.
Mensen delen hun leven met me, bijzonder…

Binnen gekomen ben ik niet tevreden met de opstelling
alles wat niet ter zake doet verwijder ik rigoureus

’s Middags de laatste tempera paneeltjes gemaakt,
de loper op de glasplaat doorbrak de stilte bij het wrijven
na een onderbreking nam ik de loper van de krant waar deze geparkeerd stond weer op,

wat achterbleef was een afdruk die doet denken aan onze aarde of misschien wel de bloedmaan van Pietsjanke

dit is wat ik zocht, een kwetsbaar beeld in stilte gekomen

Een dag van zoeken naar nieuwe invalshoeken.

Wat is het middelpunt, van de ruimte, van mijn werk.
Waar gaat het om, kleur, ritme?

Ik heb een wit tafellaken meegebracht waarmee ik de tafel, voorheen werktafel tot middelpunt van de ruimte maak.
De paneeltjes van de vorige dag krijgen hier hun plaats.
De aardepigmenten harmoniëren, dat oogt goed.

Genoeg voor deze dag

Vandaag in de stilte gewerkt aan paneeltjes.

De regen weerhield me naar buiten te gaan, maar binnen was het ook goed.
Met lokale, zelf gedolven jonge zeeklei die op verschillende temperaturen gebakken is, paneeltjes beschilderd.
Bijzonder om met materiaal van vóór de Middeleeuwen in onze tijd van internet te werken.

Van vijf tot acht uur kwamen doorlopend bezoekers, veel bleven een tijdje hangen en gingen dan weer verder naar de volgende lokatie.

Mooi om die rust mee te maken.

Een dag van zon en regen.
De dag gestart met mijn vaste ritueel
de wandeling over het kerkepad en langs de graven.
Er zijn altijd nieuwe dingen te ontdekken.
Een uitbundig bloeiende witte hortensia op een graf waar nèt de zon op valt,
de schaduw van de bomen langs het kerkpad,
het uitzicht vanaf de terp over het land
reden om even stil staan.

Binnen, tijdens één van de heftige regenbuien werk ik aan kleine aquarellen over de ontstaansgeschiedenis van het noorden van Friesland.

Mijn tweede dag als monnikenwerker.

De graven blijven trekken.
De namen, waarvan velen uit de omgeving, familieverbanden, leeftijden.
Allemaal onderdeel van het Leven waarvan wij ook deel uit maken.
Soms ontmoet ik andere bezoekers en lopen we samen een eindje op.
We verwonderen ons.
Ik maak wat kleine werkjes als vingeroefeningen voor wat komen gaat.

Een dag van vooral verkennen, mijn plek in de ruimte vinden om te werken. Ik heb me laten inspireren door het fysieke van kerk en opgang naar de kerk toe. Dit heeft geresulteerd in een aantal rubbings van de weg die we afleggen naar het binnenste van de kerk.