Ik had mijn zinnen op zeven gezet. Het getal zeven. Het volmaakte getal. Zeven deurtjes in de kerkbanken met zeven houtskooltekeningen. Op de zeven lessenaars zeven kleine potloodtekeningen….. Zes monnikenwerk woensdagen correspondeerden niet. Zes…net niet volmaakt, een duivels getal. …..Dat de vrouwen door de 'duivelse kant' (noordzijde) van de kerk naar binnen moesten, zou dan verwijzen naar de erfzonde van Eva…..(uit De verhalen van Groningen). Een mager zesje op het rapport. Mijn vader draaide mijn basisschool rapport altijd om en feliciteerde me dan met mijn negens. Geen zes dus! Ik werd gerustgesteld door een bezoeker die vertelde dat het geen probleem is om het bij zes te houden, het zevende deurtje is afwijkend van de anderen; het kan niet zover open. Ik overwoog nog een week langer in mijn kerk te werken om het volmaakte te bereiken. Maar wat is er nog te tekenen als het volmaakt zal zijn? ‘Het past ook in je concept', zei een vrouw tegen me op mijn laatste monnikenwerk woensdag. ‘Het klopt dat het nog niet af is, want we zijn hier nog niet klaar mee.'
