Bezoekers stappen de cocon binnen, het doek is versierd met planten, bloemen en andere vormen. Het licht valt naar binnen, de ‘binnentuin’ geeft een zomerse sfeer op een regenachtige dag.
Het is een intieme ruimte, afgeschermd en toch open en transparant. ‘Je komt in een andere wereld’. Mensen keren even naar binnen en dromen weg bij de wolken en planten.

Borduren is heel langzaam tekenen. De lijnen, de ritmes.
In de kerk heb ik de rust en de tijd om steeds een bloem of andere vorm in de ‘binnentuin’ te borduren.
Ik benader het borduren niet als een ambacht (zo goed ben ik niet, technisch gezien). De ambachtelijke en de expressieve kant benut ik beide. Zo hou ik alle mogelijkheden open om een gevarieerde tekening op textiel te maken. Er ontstaat een gelaagdheid door verschillende materialen en technieken: borduurgaren, naaimachinedraad, textielverf, vlas en brandnetelvezels.

Wat is je plek, als monnikenwerk-kunstenaar?
Alleen in een kerk, waar al eeuwenlang mensen samenkomen. Werken tegelijk met de andere kunstenaars, met denkbeeldige en fysieke wegen van de een naar de ander.
Bewegen tussen individuele en gezamenlijke ervaring; eigen ontwerp en ornament, vrije expressie en ambacht, vondsten en collecties.
Met jezelf zijn en onderdeel van een gedeeld verhaal.

Ik maak een ‘binnentuin’, een plek om tot rust te komen. Dit krijgt de vorm van een tent, een doorzichtige cocon, bewerkt met allerlei plant- en natuurstructuren. Met draad en textielverf maak ik de vormen op het doek. Als ik kijk naar wat er op het doek komt, is het niet echt stil vanbinnen. De wind waait erdoorheen, warrelend en draaiend. Al die drukte is er, en tegelijk kan ik hier in stilte zitten. Het borduren is rustgevend. Dat is inzoomen op een ding en verder alles laten. Het duurt lang en kan maar in kleine stukjes tegelijk. Voor het grote gebaar met verf en naaimachine ga ik thuis in mijn atelier verder. Volgende week woensdag weer afremmen en bijna tot stilstand komen met naald en draad.