Bij aanvang leefde ik nog met het gevoel van zweven. Wel duidelijk wat te
gaan ondernemen maar nog geen vaste grond.
De waarde van het maken van een grondplan laat zich merken, een duidelijke
ordening dwingt maar laat daarmee ook veel ruimte voor toeval. Ik heb dat
nodig.
Zo zoetjes aan wordt mijn vaste patroon van waarnemen verbreed naar dat
wat ik eerder niet snel zag. Nieuwe sporen. Heldere grafische beelden vloeien
over naar meer intuïtieve. Hmm, wordt dat niet te sponzig?
Doorwerken op deze nieuwe inzichten laten me inzien dat sporen kunnen
samensmelten maar even goed naast elkaar kunnen bestaan, zich kunnen
verstrengelen tot een geheel.
Monnikenwerk heeft voor mij niet het doel om een eindproduct te creëren.
Juist de zoektocht naar iets onbekends zes dagen verderop in de tijd baant een
pad van rondwaren en reflecteren met de bezoeker.
Een pad om in alle rust te kunnen werken en de stilte te omarmen.
