Afgelopen zondag gebruikte Harmen Jansen het gedicht van Aly Freije in een zondagsdienst in Den Andel. Ik wist dat en ging, een beetje omdat ik vond dat het moest. Bijna onverwachts werd dat een hele rijke ervaring. Ik leerde dat splijten ook scheppen is. Dat geloven een lastig woord is omdat het nog niet klaar is, net zoals scheppen. Dat geloven hopen is, hopen dat uit scheppen iets goeds ontstaat. Dat je bezieling kunt verdonkeremanen. En dat God mensen nodig heeft die niet bang zijn voor bezieling, voor aanraking met mooie dingen en met pijn. Daar kon ik het mee doen. Ik was ontroerd.

Nog vier letters en drie punten, dan is het klaar. dan is het ritme weer even over. Ik legde net aan een journalist uit waarom dat ritme belangrijk is, en hoe essentieel het is voor monnikenwerk - die naam is niet zomaar een mooi woord. Het vraagt ook van ons kunstenaars dat we ons zes weken verbinden aan een plek en een ritme, en aan stilte én gastvrijheid. Zodat we in de stilte weer mee kunnen nemen wat in de open uren besproken is. Nog één keer. Stilte - gesprek. Hakken - lezen. Deur dicht - deur open.

Monniken werken en bidden en studeren. En ook ik mag me na elke letter hakken opnieuw verdiepen in wat Maria Magdalena zegt.

“Wat voor jullie verborgen is zal ik jullie vertellen”.

Vorige week vroeg een bezoeker hoe die tekst ook over mij gaat. Een rake vraag waarop ik het antwoord nog verborgen is. Ik heb nog twee weken om het te ontdekken.