Ik kwam niet naar Loppersum om iets moois te maken of iets knaps, maar om in stilte, ruimte te geven aan het kwetsbare. Eenmaal in de kerk was ik aan mijzelf overgeleverd, met mijn non-stop rondspringende gedachten. Een stoet van hulpvaardige dieren vloeide uit mijn tekenpen. De geheimzinnige Eenhoorn is de hekkensluiter. Met op de valreep een cruciale aanwijzing?

Paard met aanwijsstok,
Mijn niet te temmen geest
Waar is die?

Alles twinkelt. De wind speelt orgel op de glas in lood ramen. Dicht bebladerde bomen dirigeren achter de ramen een veelstemmig muziekstuk. Binnen, in de lichtkapel scharrelen tevreden vogels tussen de schedels en knekels op de grafstenen.

Er verschijnen herten, vogelfiguren, een eekhoorn met een belangrijk boek, wild gebarende inktvissen, een slang die zich bijna in z’n staart verslikt, een uitzinnige hond. Steeds meer dieren met een boodschap staan op uit de graven en melden zich bij mijn tekenpen.

Welke kunstenaar deed in 1610 dit Monnikenwerk in de kerk van Loppersum? De op het eerste gezicht grijze grafzerken werden eeuwen geleden voorzien van een levendige iconografie. Vierhonderddertien jaar later lees ik de beelden en kras ik tekens voor de vierhonderddertienjaar-later-levenden.

Welke kleine cadeautjes draag je met je mee in je persoonlijke ‘goody bag’?
Of lijkt je tas wel gevuld met oud ijzer? Hoe krijgen we grip? Tijdens mijn visuele pelgrimsreis tast ik in het duister, op zoek naar een handvat.

We slepen veel ballast met ons mee. Onze kasten puilen uit. In een webshop stel je niets voor zolang de winkelwagen een grote nul bevat.
Nog wat duizelig van koopziekte probeer ik in Loppersum met mijn potloodzwaard, de nul om te buigen tot een stralend aureool.