Bij aanvang leefde ik nog met het gevoel van zweven. Wel duidelijk wat te
gaan ondernemen maar nog geen vaste grond.
De waarde van het maken van een grondplan laat zich merken, een duidelijke
ordening dwingt maar laat daarmee ook veel ruimte voor toeval. Ik heb dat
nodig.
Zo zoetjes aan wordt mijn vaste patroon van waarnemen verbreed naar dat
wat ik eerder niet snel zag. Nieuwe sporen. Heldere grafische beelden vloeien
over naar meer intuïtieve. Hmm, wordt dat niet te sponzig?
Doorwerken op deze nieuwe inzichten laten me inzien dat sporen kunnen
samensmelten maar even goed naast elkaar kunnen bestaan, zich kunnen
verstrengelen tot een geheel.
Monnikenwerk heeft voor mij niet het doel om een eindproduct te creëren.
Juist de zoektocht naar iets onbekends zes dagen verderop in de tijd baant een
pad van rondwaren en reflecteren met de bezoeker.
Een pad om in alle rust te kunnen werken en de stilte te omarmen.

Een sombere dag zoals zoveel de laatste tijd. Het halfduister omsluit me maar voelt niet zwaar. Blijmoedig laat ik de rust op me neerdalen en kijk ik rond. Elementen in de kerk openen zich ook nu weer op een wijze die ik eerder niet opmerkte.

Waarnemingen terugbrengen tot basiselementen. Met minimale informatie en zo min mogelijk ruis toch een volledig verhaal vertellen. Steeds weer lukt het hier in Leermens. Per dag het bekende wat los laten maar ook weer kunnen terug te keren bij het bekende.
De vijf monnikenwerkdagen tot nu toe hebben me daar veel over helder gemaakt.

Het begint gewoon te worden een rondgang buiten rond de kerk.
Het gebouw en de uitzichten met dreigende luchten, inspirerend.

Eenmaal binnen daalt de rust weer over me en ik omarm de stilte
Mijn stilte in het halfduister van het gebouw.
De resultaten van de dag hiervoor heb ik om mij heen in een nieuwe schikking uitgestald.
De familie van afgedrukte foto’s wordt groter en ja, ik keer weer om naar plekken
die ik al opnam. Maar nu anders, een ander perspectief, meer vormen en detail.
Om aan het eind van de dag weer terug te keren naar het oorspronkelijke.

Gaat in de loop van de tijd het oorspronkelijke hand in hand met het nieuwe?

’t Was een onrustige dag. Onstuimig stuiven in de ochtend diverse mensen binnen. Schuifelend, fluisterend, zuchtend en knorrend vullen ze de stilte van de ruimte met hun geraas. Helaas kan het in deze kerk zo gebeuren. Accepteren maar (met een knipoog naar die diegenen die de rust en stilte wel omarmen). Ondertussen knipoogt mijn camera rustig en onverstoord de lichtspelingen op de kerkwand. De wanden en het vensters lichten op bij de spaarzame zon momenten en verduisteren bij een stevige donderbui. Wonderbaarlijk ingesloten licht! De lichtval en de daarmee samenhangende schaduwen op de details van de kerk veranderen in de loop van de dag. Dat is de crux daar gaat het om. Nieuwe sporen worden zichtbaar. 

Eerst loop ik in de vroege ochtend in alle rust een ronde om de kerk om de werkplek te begroeten.

Dan omarm ik de stilte die de kerk mij biedt in een moment van afwachten op wat komen gaat.
Een stilte die zich aandient vanuit een lang verleden en zal doorgaan tot in de verre toekomst.
In het scheidingsvlak van het heden maak mijn beelden als een voetstap in een lang spoor.

Met mijn aantekeningenboek in de hand tast ik de wanden van de kerk af. Rustig observerend, details van het gebouw die de aandacht verdienen. Anders kijken, anders waarnemen.
Dan maak ik de keuzes van wat vandaag wel en wat vandaag niet. Laat ik niet vermoedde nieuwigheden toe?

Ik beslis om een detail van de kerk die ik de vorige keer heb opgenomen en afgedrukt opnieuw te fotograferen. Vanuit een ander perspectief en met heel ander licht hoop ik mijzelf te verrassen.

Ik speur verder en de dag glijdt in alle rust voorbij in een wonderlijk en immer veranderend licht.

Alle voorbereidingen klaar, het gedruis achter me.
Rustig zitten en kijken om de ruimte van de kerk binnen te laten komen.
Dan een verkennende tocht door de kerk, gewaarworden en opnemen.
Verrassend hoeveel meer details zich aan mij aandienen. Meer dan ik aanvankelijk vermoedde.

Opmerkelijk is om te ervaren hoe de bindende tijd als 'monnik' zich verhoudt tot de tijd die ikzelf zou benutten om ter plekke tot m'n werk te komen.
Door dezelfde spanne van tijd te spenderen met andere 'monniken', ook al bevinden zij zich niet op dezelfde plek, ontstaat een gemeenschappelijkheid.
Werk in elkaars voetsporen.

Nog dik een week en dan zal de cyclus van zes werkdagen voor Monnikenwerk een aanvang nemen.
Het meeste voorwerk is gedaan, enkel nog wat practische zaken in de Donatuskerk zelf.
Met open vizier laat ik tijd en stilte op mij afkomen.
Zo kan ik in alle rust met m'n camera in de hand opzoek gaan naar beelden die nu nog versluierd voor mij liggen.
Wat zich aanstonds aan zal dienen, ik ben benieuwd.
Maar eerst, laat de rust en stilte neerdalen en het werk zich ontplooien.