De brief aan Oskar , gevonden aan het Groningse Wad kon geen toeval zijn op de dag van mijn eerste bezoek aan de Laurentiuskerk te Baflo. Het herinnerde aan mijn eigen ervaring na verlies en de behoefte aan de eindeloze trektochten langs het Groningse Wad in de jaren 90. Tochten om de grond weer onder je voeten te voelen en jezelf te hervinden. De eerste werken die ik weer kon maken waren de essentiële woorden uit dat wat ik schrijvend tijdens mijn tochten vastlegde.
Werken uit de jaren 90, die door de brief aan Oskar weer actueel waren.

Mijn project "Tussen twee stilten"
wat ik in gedachten had kreeg zijn vorm op de eerste dag nav. de brief aan Oskar tijdens de werkperiode van Monnikenwerk in de Laurentiuskerk.

Flessenpost - vindplaats, Het Wad - boven Westerhorn, gepost, ergens in een verleden aan de Waddenkust van Duitsland.
Een ontroerende (verjaardag) brief. aan Oskar.
Er missen wat woorden, de essentie blijft... liefde, heimwee en verlangen.
Lieber Oskar
Heute haben wir geburtstag
Mama hat mir erklärt, das wir leider nicht ….zusammen feiern kommen, auch hat gesagt,
das sie neben meine Geburtstagskerze ach eine kerze fur dich stellt und dann……. Wir einfach so als wurden wir mit dir feiern.
Das wird bestimmt schon!
Ich denke ganz oft an dich und hoffe, das du………………………………………………….
……………………………ch erreicht
Feier schon!
Alles Liebe
Dein Eliah
Lieber Oskar,
heute ist dein geburtstag und wir hoffen, du macht eine ordentliche …………………………………………….
………….freuen uns, dass wir dich kennen lernen du……………………und vermissen…. Jeden tag ………….
……………….be und gute wunsche ich dir!
………………e Jannike
Lieber Oskar,
Zum Geburtstag singe ich dir ein Lied und ich hoffe du tanzt in den Wolken dazu.
Mein geschenk soll heute ein Foto von deinen ...den sein, doch wir können dir kein
Spielzeug in den Himmel schicken.
Aber ich habe zu Gott gebetet, dass er seinem lieben Engel schöne …olkentiere schenkt, die
Aussehen wie Eduardo, Theo und Hilde
……………………….damit und du dort oben……………………..mit sind…………….
Herzlichen Gluckwunsch lieber Engel!
Deine Hannah

16-07-22. Flessenpost, toeval........
Het Wad bij Westerhorn- Groningen. Lopend buitendijks, over de kwelder , langs de zee, lag in een sloot een flesje, onopvallend, bewegingsloos in de klei en schuim bijna verstopt te wachten.
Mijn wandelmaatje viel het op en met een stok binnengehaald, je verwacht een naam een adres........ Thuisgekomen de delen laten drogen en in elkaar gelegd. En vonden een ontroerende brief van drie zussen aan hun broertje........
De liefde, gemis en verlangen van broers en zussen

In de stilte van de kerk ben ik onder de indruk van de mooie fresco’s op de muren, bijna geheel vervaagd door de eeuwen heen, de eenvoud van het interieur met kleine prachtige details en de preekstoel met zijn symbolische panelen van geloof, hoop en liefde. Op een van de panelen staat behalve het anker van de hoop ook een hoorn des overvloeds afgebeeld. Dit zal een uitgangspunt zijn voor een 2e installatie in de kerkruimte, de overvloed, het goede wat het gebracht heeft voor Oostrum en zijn bewoners, maar ook de betekenis van de overvloed in deze tijd.

De omgeving waarin men opgroeit en leeft in dit gebied en dat wat het gebied voortbrengt zal hier zijn plek krijgen. De woensdagen werk ik hieraan in de kerk, gestadig door en mijn wandelingen door het getijdengebied op korte afstand wordt door de week een dagelijkse struintocht langs de Wadden. Ideeën om tot een vorm komen krijgen langzaam een vastere vorm waar ook steeds opnieuw de overvloed van toen en de overvloed van nu een rol in krijgt.

Ik trek
mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
iedere minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
waterdun omhuld door ’t ogenblik.
Zuigende eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.

Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?

Het gedicht van Vasalis komt in mij op, juist op deze plek in het torenkamertje. Als ik hier ben steek ik net als zovelen een kaarsje aan voor een verloren dierbare die mij lief was.
De natte klei heb ik in mallen gegoten en de tijd zal het drogen. Door de tijd zal het barsten vertonen zoals wij onze eigen barsten meedragen. In de kleischeuren zie je resten uit dit of dat verleden. Soms maar kleine deeltjes, van ooit. De zon zal de klei verder drogen zodat de installatie zijn plek zal krijgen in dat kleine kamertje waar de kaarsjes in het nisje het licht zullen brengen.

In het torenkamertje, een besloten sobere intieme ruimte is een kleine nis. Bezoekers en bewoners kunnen hier hun kaarsje branden. Iemand gedenken die er niet meer is. Hier wil ik graag iets terug doen. Zoeken naar verbintenis met de bewoners. Zij leven soms hun hele leven al in Oostrum, de plek waar men opgroeide en de verbintenis met de omgeving, de kleigronden en de verbinding met het Wad.
De klei blijft haken in mijn gedachte en ook de gedachte "Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren".
Voor mij zal het belangrijk zijn om resten uit dit of dat verleden, maar ook het geruststellende en de hoop, te kunnen teruggeven.
In deze halfduistere ruimte zal klei van het Wad een rol gaan spelen, juist daar is het zo duidelijk aanwezig, dat alles maar heel tijdelijk is. De stilte in de kerk, bepaald door de tijd heen, zal de vorm bepalen.