De oude gebakken estriken vloer in de kerk waar Waddenklei de grondstof is , emmers gevuld met droge , fijn en grof gruis Waddenklei en het document met de tekening over de grote Waters-vloed, de Kerstvloed op 25 december 1717 met tragische gevolgen zullen centraal staan in een vloerinstallatie waar ik gebruik wil maken van de estriken en het Waddenklei. Verhalen heb ik gehoord over de periode waar men op het (armere) platteland in de zandstreken van het Noorden een zandtapijt maakte in de zondagse kamer.
De vloerinstallatie zal een kleitapijt worden en in de vormen zullen de beweging van de zee een plek krijgen, van het stille golvende Wad, tot de woeste hogere golven. Het is wat moeizamer werken met het grof gruis van de klei. Traditioneel gebruikte men hier immers zeer fijn wit zand voor om mooie fijne patronen te kunnen maken. Een behoorlijke uitdaging om met Waddenklei de patronen van vorm en lijn te verwerken tot een tapijt.
Vandaag valt de ochtendzon binnen en de schaduwen spelen hun eigen lijnenspel in de vloerinstallatie. Een moment welke net zo tijdelijk is als het vloertapijt.

In de stilte van de kerk begint iedere week opnieuw het moment van bezinning. Aan de wanden van de kerk hangen verschillende documenten en foto’s. Zij vertellen de verhalen van deze kerk welke zich eeuwen terug hebben afgespeeld en hierbij zijn afbeeldingen toegevoegd. De strijd met de wispelturigheid van de zee speelt eeuwenlang een rol in het Hoge Land en zijn leef gemeenschappen. En nu is het een actueel onderwerp binnen de klimaatverandering van een aarde welke zich opwarmt.
Dat de natuur, de zee een enorme invloed heeft gehad in 1717 waarin de kerstvloed Westernieland overspoelde heeft iedere bewoner geraakt. Door de kracht van de zee en enorme wind is bijna het gehele dorp weggevaagd, en vele bewoners verdronken. De kerk bleef behouden en het dorp is een eindje zuidelijker opnieuw opgebouwd. Er hangt een document van deze verschrikkelijke ramp aan de muur met een illustratie, waarschijnlijk oorspronkelijk een steendruk waarbij de woeste hoge golven de gebeurtenis laten zien.
Het blijft mij achtervolgen, een krachtig beeld welke ik wil integreren in de vloerinstallatie van Waddenklei en estriken.

Tijdens mijn wandelingen verzamel ik het materiaal, de aangespoelde en droge klei in allerlei vormen, en de aangespoelde resten uit dit of dat verleden. Op mijn eerste dag in de kerk van Westernieland vallen mij de eeuwenoude estriken op. Estriken gebakken van het klei wat in overvloed aanspoelt aan de Noordzijde van het Friese en Groningse Wad. De rode estriken, ongeglazuurd, de gele en groene estriken zijn voorzien van een gekleurde glazuur. In de stilte van de kerk komt ook de gedachte om de pure klei van het Wad te verbinden met de estriken hier op deze plek. De presentatie van mijn wandelingen krijgt een plek waarbij ook de gedachte bovenkomt dat de estriken ook resten uit dit of dat verleden zijn en vele verhalen kunnen vertellen…… maar zij zwijgen net zoals de gevonden resten van het Wad.