Tijdens mijn wandelingen verzamel ik het materiaal, de aangespoelde en droge klei in allerlei vormen, en de aangespoelde resten uit dit of dat verleden. Op mijn eerste dag in de kerk van Westernieland vallen mij de eeuwenoude estriken op. Estriken gebakken van het klei wat in overvloed aanspoelt aan de Noordzijde van het Friese en Groningse Wad. De rode estriken, ongeglazuurd, de gele en groene estriken zijn voorzien van een gekleurde glazuur. In de stilte van de kerk komt ook de gedachte om de pure klei van het Wad te verbinden met de estriken hier op deze plek. De presentatie van mijn wandelingen krijgt een plek waarbij ook de gedachte bovenkomt dat de estriken ook resten uit dit of dat verleden zijn en vele verhalen kunnen vertellen…… maar zij zwijgen net zoals de gevonden resten van het Wad.
