Vlasbundels liggen klaar om mee te nemen naar de Mariakerk in Westernieland.
Een ooit gewijde ruimte. Ze zal mij helpen om te werken in de stand van het niet-doen.
Om vormen te laten ontstaan en iets zichtbaar te maken van wat veelal onzichtbaar is.
Ik zie er naar uit.

Ik volg het vlas als het van het land komt. Hoogtepunt was het rotten van bossen vlas in een sloot. Rond 7 dagen, niet te lang, niet te kort, een goede watertemperatuur, licht stromend water. De vezels lieten los. Ik was stil.