Ze nam mijn monnikenwerk aandachtig op, las de teksten, stelde een paar vragen, pakte mijn boek album en nam plaats tussen de tekeningen in de kerkbanken. ‘Hier moet ik van huilen’ zei ze. ’Witte sokjes….onschuld in de schoenen schuiven….’ In augustus komt ze weer kijken en waarschijnlijk neemt ze dan mijn boek mee naar huis.
