Ik trek
mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
iedere minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
waterdun omhuld door ’t ogenblik.
Zuigende eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.
Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?
Het gedicht van Vasalis komt in mij op, juist op deze plek in het torenkamertje. Als ik hier ben steek ik net als zovelen een kaarsje aan voor een verloren dierbare die mij lief was.
De natte klei heb ik in mallen gegoten en de tijd zal het drogen. Door de tijd zal het barsten vertonen zoals wij onze eigen barsten meedragen. In de kleischeuren zie je resten uit dit of dat verleden. Soms maar kleine deeltjes, van ooit. De zon zal de klei verder drogen zodat de installatie zijn plek zal krijgen in dat kleine kamertje waar de kaarsjes in het nisje het licht zullen brengen.
