De verbouwing van de woning tegenover de kerk gaat door, de speeltuin moet uitgegraven, de grote boom gesnoeid. Alle geluiden zijn in de kerk te horen, de deur staat open, ik hoor ze, maar ik ondervind er geen hinder van. De atmosfeer ìn de kerk is stil en ik naai de bladen van het Vogelboek aan elkaar. Mensen stappen binnen en lezen het papier over Monnikenwerk en stilte, gaan zacht zitten kijken. Het lukt me vandaag om bij mijn werk te blijven, voel me eerst nogal onvriendelijk en ongemakkelijk, maar ik krijg er iets groots voor terug: ik voel een stilte alsof ik in mezelf val en alle buitengeluiden verdwijnen. Stil zijn samen met anderen is een andere stilte dan stil zijn wanneer ik alleen ben.
In de avonduren keert de drukte terug, gasten gebruiken soms woorden voor mijn werk die ik zelf nog niet eerder bedacht had. Had ik ze nou maar opgeschreven...ze gingen op in de veelheid van woorden en mensen.
