Het is onrustig in de kerk vandaag.
Geluiden dringen door, mensen lopen binnen.
Elke keer als ik me laat afleiden door gedachten of geluiden breekt mijn draad of raakt in de knoop.
Die prachtige slaapvlucht.
Het doet me steeds verlangen naar meer en vaker.
Onverzadigbaar brein.
En terwijl ik borduur realiseer ik me dat vertalen van de vlucht in draad en stof zinloos is.
’s Avonds hebben we het er over.
Zinloos -zonder de negatieve emotie in het woord- schept ruimte.
Ruimte om te maken zonder doel, zonder oordeel.
Geen mooi of lelijk, goed of slecht.
De ontmoetingen deze dag zijn waardevol en bijzonder.
