de veren die ik in de nis had gelegd
raakten in de tijd
overdekt met spinrag

maar vandaag pak ik de veren weer op
en laat ik de nis leeg achter
ik stop de tijd
van het monnikenwerk

Tenslotte, als alle bladen met afdrukken aan elkaar zijn genaaid, plak ik het voorste en het achterste blad op de houten omslagen. De bladen zijn nu samengevat. De vleugel is weer heel, maar nu in een nieuwe vorm.
Het kan ‘gelezen’ worden, als een boek, de veren zwart op wit, als een tekening.
Gedenkboek voor een dode duif.

Ergens midden op de dag vraagt een stem in mij wat ik hier doe.

Inkt, papier, naald en draad, hout, mes, schaar, drukpers…vier stappen naar links, een knijper uit de lade pakken, de slagen tellen van de klok, draad door het oog van de naald, gaatjes prikken, opstaan, rondlopen, kijken naar de zonnevlekken op de vloer, eten, drinken, de zon voelen als ik buiten sta.

Dat is wat ik hier doe.
Omdat al die handelingen mij naar het product van mijn schepping brengen.
Keer op keer die weg bewandelen.
Om zichtbaar te maken waaraan we voorbij lopen. En aan het eind van de dag het verhaal met anderen te delen.

Een bezoeker schreef in mijn boekje:
dat je van iets dat dood is zoiets moois kan maken

Dat is wat ik hier doe.

Ik werk met het ritme van het luiden van de klok… zo deel ik mijn dag in stukjes.
Ik stel me zo voor dat monniken dat ook deden, ik begin er al een te worden geloof ik.
Naast het serieuze werk maak ik vandaag ook tijd om te spelen. Ik leg de gebruikte en beïnkte veren die ik anders weggooi op een zwarte grafsteen. Wisselend licht door de dag heen verandert het beeld, ik zet er een stoel bij en ga er steeds even zitten kijken.
Een beeld voor één dag.

De verbouwing van de woning tegenover de kerk gaat door, de speeltuin moet uitgegraven, de grote boom gesnoeid. Alle geluiden zijn in de kerk te horen, de deur staat open, ik hoor ze, maar ik ondervind er geen hinder van. De atmosfeer ìn de kerk is stil en ik naai de bladen van het Vogelboek aan elkaar. Mensen stappen binnen en lezen het papier over Monnikenwerk en stilte, gaan zacht zitten kijken. Het lukt me vandaag om bij mijn werk te blijven, voel me eerst nogal onvriendelijk en ongemakkelijk, maar ik krijg er iets groots voor terug: ik voel een stilte alsof ik in mezelf val en alle buitengeluiden verdwijnen. Stil zijn samen met anderen is een andere stilte dan stil zijn wanneer ik alleen ben.

In de avonduren keert de drukte terug, gasten gebruiken soms woorden voor mijn werk die ik zelf nog niet eerder bedacht had. Had ik ze nou maar opgeschreven...ze gingen op in de veelheid van woorden en mensen.

Ieder half uur lijkt er boven mijn hoofd iets te verschuiven, ik kijk op, het is het aanzetje tot het luiden van de klok in de toren. De stilte die volgt is bijna tastbaar.

De uren verstrijken, ik werk, loop wat rond, eet iets en voel terwijl ik op een stoel om mij heen zit te kijken al heimwee naar deze dag…