7 Phalle 149 (vulgo 17 augustus 2022)

Zes woensdagen was ik te gast in het kerkje van Leermens. Als je het mij vraag het mooiste van heel Groningen. Bovendien zijn de bewoners van het dorp heel hartelijk.
In die zes weken heb ik zes gedichten geschreven en nog een halfje van 3 regels. Het was voor mij een heel andere manier van schrijven, die mij achteraf goed is bevallen. Misschien moet ik het meer doen en dat hoeft dan niet per se in een gewijde omgeving.
De laatste twee keren was er veel belangstelling en ik heb leuke gesprekken gehad. Of de kerk en het dorp inspiratiebronnen waren, wilde men weten. Ja, er is wel wat vanuit de omgeving in de gedichten terecht gekomen, al was het maar het half vergane McDonald’s-doosje op de zo verlaten graslaan naar Lutjerijp (een dichter kan alles gebruiken).
Soms als ik even vastzat deed ik een rondje om het dorp. Dat hielp enorm. Bovendien ben ik nu – en daar ben ik vrij zeker van – de niet-dorpsbewoner die het meest om Leermens is gekomen.

21 Tatane 149 (vulgo 3 augustus 2022)

Tekenen hoort bij mij, net als het schrijven.
Toen ik me voor dit project opgaf, noemde ik dat een van de redenen om mee te doen was, dat ik wilde onderzoeken wat de overeenkomsten tussen beide uitingsvormen zouden zijn. Ik voelde dat die er waren, kon ze echter niet benoemen.
Is een punt een letter, een lijn een woord? Zo eenvoudig kom je er niet vanaf, sprak ik mezelf toe. Lijkt dan het ondersteboven tekenen op het met een ander perspectief naar het gedicht kijken? Een goed begin en ik begon te schrijven. Moest ik metaforen gebruiken? Dat was vast een goede manier om het uit te leggen. Al doende merkte ik dat het alle kanten op ging – wat ik schreef was misschien een gedicht, maar het ging over iets totaal anders. Daarom besloot ik de beginregels, die nog met het eerste idee te maken hadden, te schrappen. Deze waren:
een lijn zetten en het papier omdraaien
dat is het wel zo ongeveer – net als bij wolkeloos weer
een walvis in de tuin aantreffen
Misschien had ik wel twee gedichten geschreven.

14 Tatane 149 (vulgo 27 juli 2022)

Het thema van Monnikenwerk is stilte. Hoe meer ik daarover nadenk, des te minder ik weet wat stilte is. Er altijd geluid, er is altijd beweging. Gewoon je mond houden, helpt niet: dan zijn er nog je gedachten. Stilheid, zei een van de bezoekers, zou een beter woord zijn.
Een tijd geleden ben ik begonnen met een serie gedichten over wat ik filmstills, een foto uit een film, ben gaan noemen. Eén plaatje uit een film kun je vergelijken met een gedicht (de film is een verhaal). In deze gedichten is het niet dat ik een frame van een bestaande film beschrijf. Het gaat meer om een moment. Iemand die over het water van een baai kijk. Dat moment… aangevuld met wat hij denkt, een kleine voorgeschiedenis en over wat er daarna mogelijk gebeurt. Meer niet.
In totaal heb ik nu 6 gedichten en nu vind ik dat (vraag me niet waarom) er 8 moeten zijn.
Ik had me voorgenomen om op deze derde woensdag van Monnikenwerk het aantal op 7 te brengen. En zowaar, het is me gelukt. Nu gaat-ie dan de la in, want net als wijn, moet een gedicht rijpen. Al bestaat de kans dat ik later met een fles azijn in mijn handen sta.