Categorie archieven: Moniek

Moniek – ontregeld

Geplaatst op door

Op de tweede werkdag (20-07) vond ik in de kerk een onuitgesproken boodschap. Mijn installatie van kruizen was op een ‘speelse’ manier verlegd. Dit voelde niet goed. Niet in eerste instantie en ook niet na enig zelfonderzoek. Nog geen uur later liep een onbehouwen bezoeker, al turend naar de fresco’s op het plafond, met reuzenstappen midden door de installatie. De houten kruizen klepperden op de granieten grafstenen. Een dame in zijn gezelschap wees hem terecht, het heerschap zelf was minder onder de indruk. Ik was sprakeloos en reageerde met een ongemakkelijke lach. ‘O, het is al de tweede ontregeling vandaag’, bracht ik uit.
In de hervonden stilte van de kerk moest ik stoom afblazen; als een boos kleutertje smeet ik mijn sandalen ver het gangpad in. Ik realiseerde me dat de moederkerk in haar lange bestaan al eerder een ‘Beeldenstorm’ heeft meegemaakt. Dit was maar een zuchtje in de tijd.

Moniek – geluid

Geplaatst op door

‘t Zandt zindert in de volle zon als ik op het plein voor de Mariakerk mijn materiaal uitpak. Het is 13-07, de eerste werkdag in stilte vangt aan (zie monnikenwerk.nu).
De mensen zelf zijn zwijgzaam, maar om me heen is het me toch een bak lawaai!
Ik hoor een mix van snerpende steenzagen, oosterse muziek uit een bouwradio en het getiktak van stratenmakers dat om de haverklap wordt doorbroken door het ratelend voorbijrijden van alles dat zich voortbeweegt op reuzenbanden.
Hier wordt versterkt, geboerd en aan de energietransitie gewerkt.
Ieder half uur voegt de losgezongen kerktoren hier de tijd aan toe.
Een robuuste postbode fietst terug uit een zijweg. Zou ze? Ik bedenk, zou ze een boerin zijn met een bijbaan? Zou ze thuis de vlag ondersteboven laten wapperen?
Ik krimp ineen. Niet om die vlag, maar om het woord ‘boer’ dat opeens een fysieke reactie bij me oproept. Dit is zo recent dat het nog geen plek heeft.
De dikke muren van de kerk dempen alles. Het geluid, de temperatuur, de gedachten. We hebben toch boeren nodig, net als energie en bedrijvigheid? En kunstenaars? Ik werk in een ‘open kerk’ en toeristen leiden me af. De eerste dag is vooral installeren en concentreren; dus dat doet er niet toe. Niks doet er nu toe, want ik moet voort. De Mariakerk is meer dan een stokoude kerk; ze is vergevingsgezind. Terwijl ik mijn calvinistische jeugd maar weer eens bezie door mijn kunst - ‘ik mocht vroeger geen kruisje, nu heb ik er lekker meer dan 100’ - opent ze zich voor mij. Mijn moeder Maria (haar dood is onlosmakelijk met deze kerk verbonden), heeft een gezant gestuurd. Met weinig woorden. En veel onuitgesproken begrip. Als ik in de avondzon weer buiten zit valt het me op: op de vogels na is het in ‘t Zandt doodstil.