Het slotstuk.
Ik heb inmiddels geleerd dat wat ik voorbereid en meeneem niet is wat ik uiteindelijk maak.
Voor het slotstuk dat ik heb voorbereid geld dit ook binnen een kwartier is het duidelijk dat ik iets ander ga doen.

Ik werk verder met de kaarsen ook omdat het een materiaal is dat hier in de kerk hoort en ik buiten deze kerk niet nog eens zal gebruiken.
Een handafdruk zoals kinderen dat doen en zoals in je in vroege grot schilderingen ziet.
De meest primitieve vorm van het nabootsen van het lichaam. Ik maak een hand en zwaai mezelf er mee uit.

Als aan t einde van de dag mensen komen kijken zie ik veel bekende gezichten (een in het bijzonder) veel mensen uit het dorp die al eerder waren. Ze komen afscheid nemen en kijken wat mijn laatste toevoeging is.
Het is goed dat ze er zijn want ik heb ze nodig voor mijn laatste ritueel, een voor een veeg mijn al mijn krijt mannetjes met een heel klein vegertje in een envelopje en iedereen krijgt zo een mannetje mee naar huis.

Sinds ik in de kerk van Eenrum aan het werk ben is het al een paar keer gebeurd dat er mensen langs kwamen om een kaarsje te branden. Omdat de kerk van Eenrum geen katholieke kerk is, is er binnen geen mogelijkheid om een kaars te branden.
Toch wilde ik het branden van kaarsen meenemen in mijn werk deze week, ook omdat het branden van een kaars een ritueel is dat ook buiten het geloof breed gedragen wordt.
Dus voor vandaag heb ik een emmer kaarsen mee en de droom om iets te maken dat rechtop staat.

Na een paar uur spelen en experimenteren met kaarsvet is mijn droom in duigen.
De resultaten van vandaag: een enkele hand, grof en kwetsbaar en heel veel verschillende druppels kaarsvet.

De hele dag balletjes van klei draaien in stilte en staren naar het veranderlijke licht dat door de ramen naar binnenkomt. Deze vierde dag lukt t me om in een meditatief ritme te komen, de klei balletjes rollen als kralen door mijn vingers.
De kerk voelt plechtiger dan eerder
Tussen door leg ik met een groot sjabloon nog vijf figuren bij het doopfond, hier vinden mijn beelden hun poëtische ruimte.
Alles lijkt vandaag meer symboliek te hebben.
zelfs de figuurtjes van krijtpoeder die elke week een beetje meer vervagen hebben vandaag in hun lossere vorm nieuwe kwaliteiten.

Aan t eind van de dag komen mijn vriendin mijn kind mijn hond en veel familie en vrienden op bezoek. ze hebben eten en lekkers mee ik geniet ervan en rol ondertussen rustig verder.

tot ongeveer zeven uur dan is het af.

Van een hand uit zoden naar vingers uit klei.
De mallen van mijn vingers die ik gisteravond gemaakt had houden niet lang. Tijd om me wederom te herpakken. Ik begin een patroon te herkennen in deze monnikenwerkdagen.

Van vingers uit klei naar …………………………….Het wordt een zware dag.
Het bedenken ontwerpen zoeken experimenteren en voorbereiden is een onrustig proces. Zonde op deze mooie stille plek. Ik verlang naar het monnikenwerk; gaan zitten, de handeling herhalen, stoppen met denken, verstilling.

Van vingers uit klei naar vingerafdrukken op papier…

Van vingerafdrukken op papier naar balletjes rollen van klei.
En dan verandert iets! Ik begin balletjes te rollen van Groninger klei en de tijd vertraagt. Voor ik er erg in heb is het vijf uur en er beginnen mensen binnen te lopen. Ik rol rustig verder en praat met ze. De gesprekken zijn verrassend diep en vooral breed:

-het Celibaat in verhouding tot mijn werk.
-een tien van de handvaardigheid docent van mijn basisschool.
-mijn gezinssamenstelling in verhouding tot mijn werk
-verschillende soorten klei en verschillende soorten mos
-de wereld die misschien wel wat sturing en controle van boven af kan gebruiken.

Voldaan en helemaal opgeladen loop ik de kerk weer uit. Het werk is nog niet af dus ik kan volgende week door rollen.

Begin bij het werk, laat het beeld los,

Uit een test met gras en mos van vorige week groeien kleine plantjes.
Ik geef mij over aan een impuls van vorige week en maak buiten de overgroeide graven schoon dit is het soort werk dat ik zoek, netjes snij ik de randen bij en borstel t mos van de stenen af. Met een bak vol graszoden mos en zwarte handen kom ik weer binnen in de grote lege kerk.
Nu moet dit iets worden, het materiaal vloekt een beetje met de ruimte zo aards en zo grof,
Ik kijk naar mijn grove vieze handen, deze ga ik maken.

De kerk is aan kant, mijn werkplek is ingericht, ik heb een paar gereedschappen mee en geen materiaal, dat moet hier zijn vind ik.
Ik heb een praktische start, opruimen, klaar zetten en voorbereiden, het tempo van de afgelopen dagen stormt nog door mijn lijf.

Ik las gister dat tijdens de beeldenstorm door een pastoor die net als ik Louwe heet het interieur van de kerk van Eenrum bewaard is gebleven. Ik kom niet vaak Louwe’s tegen en dit voelt ergens betekenisvol.
Ik hoop dat ik me ook tegen mijn storm kan behoeden en de komende periode, dat ik de rust en de verstilling kan vinden op deze plek.

Begin met iets vertrouwds,
vind een materiaal en begin met iets vertrouwds.

Op zoek naar materiaal buiten krijg ik enorme drang om de graven buiten schoon te maken, het oude blad en gras er af en netjes de randjes uitsteken.
Wat een heerlijke vertrouwde handeling, maar een zonder richting. ik probeer 't van me af te zetten en zoek verder.

Ik teken wat.
Ik maak toch een grafsteen buiten schoon en de rommel probeer ik in een mal te krijgen.

En dan onder onder de preekstoel vind ik in een wonderschoon bakje de stompjes van krijtjes,
voor poeder heb ik gereedschap mee.
Ik vermaal de restjes krijt en begin met iets vertrouwds.