Pauline – deel 3

De oude gebakken estriken vloer in de kerk waar Waddenklei de grondstof is , emmers gevuld met droge , fijn en grof gruis Waddenklei en het document met de tekening over de grote Waters-vloed, de Kerstvloed op 25 december 1717 met tragische gevolgen zullen centraal staan in een vloerinstallatie waar ik gebruik wil maken van de estriken en het Waddenklei. Verhalen heb ik gehoord over de periode waar men op het (armere) platteland in de zandstreken van het Noorden een zandtapijt maakte in de zondagse kamer.
De vloerinstallatie zal een kleitapijt worden en in de vormen zullen de beweging van de zee een plek krijgen, van het stille golvende Wad, tot de woeste hogere golven. Het is wat moeizamer werken met het grof gruis van de klei. Traditioneel gebruikte men hier immers zeer fijn wit zand voor om mooie fijne patronen te kunnen maken. Een behoorlijke uitdaging om met Waddenklei de patronen van vorm en lijn te verwerken tot een tapijt.
Vandaag valt de ochtendzon binnen en de schaduwen spelen hun eigen lijnenspel in de vloerinstallatie. Een moment welke net zo tijdelijk is als het vloertapijt.

Wilma – dag 3

De torenklok tikt
de koude lucht van buiten vult de kerk.

De tafel is verplaats,
de rafeldraden van het laken
klaar om verbonden te worden.

Een draad vanaf de preekstoel
naar een orgelpijp.

Steeds meer draden.
Horizontaal- verticaal, verbinden
de nesten op de vloer.
.
Uit de orgelpijpen klinkt muziek
en
de draden wiebelen boven hun nesten.

De torenklok tikt door.

Ra – boodschap

Er verschijnen herten, vogelfiguren, een eekhoorn met een belangrijk boek, wild gebarende inktvissen, een slang die zich bijna in z’n staart verslikt, een uitzinnige hond. Steeds meer dieren met een boodschap staan op uit de graven en melden zich bij mijn tekenpen.

Rolina – zachte hand

Toen ik mijn monnikenwerk de wijde wereld toevertrouwde kreeg ik deze mooie reactie:

‘Wat een prachtig project weer Rolina. Hoe jij keer op keer met zachte hand historie en kunst met elkaar verbindt, zonder opdringerigheid en zo respectvol.'

Marijke – tweede dag

Beluister hier podcast 2

https://app.springcast.fm/player/podcast/18758?theme=springcast

Monnikenwerk. Ik vroeg me af waarom ik ook alweer meedeed...Toen ik na dag 1 Monnikenwerk in bed lag had ik allerlei gedachten, bijvoorbeeld dat niemand op mijn werk zit te wachten, dat ik het stil zitten allemaal doe terwijl ik geen plan heb.

Is dat echt zo? De eerste stilte was intens, kinderlijke dingen kwamen naar boven. Deze tweede stilte dag begon met het maken van een podcast over dag 1. Maar mijn mood was niet goed. Ik was van alles vergeten, waardoor ik weer moest zoeken hoe ik deze podcast kon maken.
Daar kwam bij dat ik me onzeker voelde over het hele project.

Ik pakte alle moed bij elkaar en begon. Ik heb hiervoor gekozen en ik ga door. Ik bedacht me dat je in een museum wel eens naar een schilderij kijkt en denkt: "wat deze schilder heeft gemaakt kan ik ook". En zo is het hier ook. Ja, iedereen kan drie uur lang in kerk zitten, maar daar gaat het niet om.

Ik wil dit. En ik wil de stilte zoeken. Mijn monnikenwerk is een zoektocht naar het waarom van mijn stilte. Ik geniet ervan, vind het bijzonder en heb zin in de volgende woensdag stilte.
Want ondanks dat de dag wat rommelig begon, gebeurden er mooie dingen van 17.00 - 20.00 toen er bezoekers kwamen.

Wout – ordenen

Eerst loop ik in de vroege ochtend in alle rust een ronde om de kerk om de werkplek te begroeten.

Dan omarm ik de stilte die de kerk mij biedt in een moment van afwachten op wat komen gaat.
Een stilte die zich aandient vanuit een lang verleden en zal doorgaan tot in de verre toekomst.
In het scheidingsvlak van het heden maak mijn beelden als een voetstap in een lang spoor.

Met mijn aantekeningenboek in de hand tast ik de wanden van de kerk af. Rustig observerend, details van het gebouw die de aandacht verdienen. Anders kijken, anders waarnemen.
Dan maak ik de keuzes van wat vandaag wel en wat vandaag niet. Laat ik niet vermoedde nieuwigheden toe?

Ik beslis om een detail van de kerk die ik de vorige keer heb opgenomen en afgedrukt opnieuw te fotograferen. Vanuit een ander perspectief en met heel ander licht hoop ik mijzelf te verrassen.

Ik speur verder en de dag glijdt in alle rust voorbij in een wonderlijk en immer veranderend licht.

Pauline – waddenklei

In de stilte van de kerk begint iedere week opnieuw het moment van bezinning. Aan de wanden van de kerk hangen verschillende documenten en foto’s. Zij vertellen de verhalen van deze kerk welke zich eeuwen terug hebben afgespeeld en hierbij zijn afbeeldingen toegevoegd. De strijd met de wispelturigheid van de zee speelt eeuwenlang een rol in het Hoge Land en zijn leef gemeenschappen. En nu is het een actueel onderwerp binnen de klimaatverandering van een aarde welke zich opwarmt.
Dat de natuur, de zee een enorme invloed heeft gehad in 1717 waarin de kerstvloed Westernieland overspoelde heeft iedere bewoner geraakt. Door de kracht van de zee en enorme wind is bijna het gehele dorp weggevaagd, en vele bewoners verdronken. De kerk bleef behouden en het dorp is een eindje zuidelijker opnieuw opgebouwd. Er hangt een document van deze verschrikkelijke ramp aan de muur met een illustratie, waarschijnlijk oorspronkelijk een steendruk waarbij de woeste hoge golven de gebeurtenis laten zien.
Het blijft mij achtervolgen, een krachtig beeld welke ik wil integreren in de vloerinstallatie van Waddenklei en estriken.

Louwe – dag 2

Begin bij het werk, laat het beeld los,

Uit een test met gras en mos van vorige week groeien kleine plantjes.
Ik geef mij over aan een impuls van vorige week en maak buiten de overgroeide graven schoon dit is het soort werk dat ik zoek, netjes snij ik de randen bij en borstel t mos van de stenen af. Met een bak vol graszoden mos en zwarte handen kom ik weer binnen in de grote lege kerk.
Nu moet dit iets worden, het materiaal vloekt een beetje met de ruimte zo aards en zo grof,
Ik kijk naar mijn grove vieze handen, deze ga ik maken.

Trix – dag 2

Mijn tweede dag als monnikenwerker.

De graven blijven trekken.
De namen, waarvan velen uit de omgeving, familieverbanden, leeftijden.
Allemaal onderdeel van het Leven waarvan wij ook deel uit maken.
Soms ontmoet ik andere bezoekers en lopen we samen een eindje op.
We verwonderen ons.
Ik maak wat kleine werkjes als vingeroefeningen voor wat komen gaat.

Esther – de stilte

De Stilte en het proces

Tijdens de 2e dag viel me op dat het eigenlijk helemaal niet zo stil is in de kerk van Oostrum.
Komt het door het enkele glas dat er toch zoveel geluid van buiten binnenkomt? Wat er in ieder geval ook binnen komt door de ramen is het prachtige licht. Tijdens de stille momenten komen de gedachten…..de wetenschap leert dat je 50 gedachtes per minuut hebt. Dus net zo vluchtig als het spel van het binnenvallende licht dat prachtige patronen op de vloer tevoorschijn tovert. Dit fenomeen verwondert me elke keer weer. Daar heb ik foto’s en filmpjes van gemaakt.

Maar er gebeurde zoveel meer: Ik had het plan opgevat om de verborgen graven in de kerk “zichtbaar” te maken door een tekening. Thuis had ik daar al een begin mee gemaakt. De uitwerking veranderde echter door wat ik gedaan had met de ornamenten. Mijn beeldtaal paste zich hier op aan en ging over van lijn naar vlak. En de ideeën hiermee verband houdend begonnen te stromen……..