De bezoekers komen van overal uit het land. Ze zijn aandachtig en rustig, nemen alle tijd om zorgvuldig te kijken. Sommigen blijven tot ver na acht uur. Ze lopen om de foto’s heen en verwoorden hun associaties. Ze vertellen over rouw en engelen. Over wat ze in de andere kerkjes zien: over veren, vleugels en het verschil tussen een doolhof en een labyrint. Zoals ik mijn eigen beelden bij de gedichten van Aly Freije heb, ziet iedereen zijn of haar eigen verhaal in de foto’s die ik in het koor op de grond gelegd heb.
Als het kerkje uiteindelijk toch op slot gaat, loop ik er in het rijke avondlicht nog even omheen en denk aan de bijzondere verhalen die vandaag gehoord heb.
