Gevleugelden in de kerken Eenum en Leermens

Drie weken geleden begon ik in de kerk te schrijven over de beschermengel die in een laatste gedicht van mij ineens opgedoken was. Later bleek dat in één van mijn oudere gedichten ook al eens een engel uit een kapelletjes was opgevlogen, die me meenam naar een geliefde dode. In de foto van Annemarie van Buuren, die zij voor de voorplaat van mijn nieuwe bundel maakte, zag ik in een grote witte engel die wegvloog uit het beeld. Waarom vloog hij weg en waar ging hij heen? Dat wilde ik proberen te onderzoeken in mijn schrijven.
Annemarie liet me eigen foto’s zien en de keuze, die ze mede door associaties uit mijn dichtregels had gemaakt. We bogen ons over betekenissen die een engel voor ieder van ons had. We waren het erover eens dat onze engelen kwetsbaar waren en ze probeerden er ook maar het beste van te maken. Mijn engel had lekkende schoenen en foto’s van Annemarie lieten doorschijnende vleugels en fragiele ribben zien.
Ik nam een foto met een donkere oprijzende golf, die zij bij regels van mij gekozen had. Al schrijvende verscheen er voor mij een andere gevleugelde, een aalscholver. Ik liet me door hem meevoeren naar een draaikolk en naar diep weggestopte gevaarlijke plekken. Daar ben ik nog niet weer uit in mijn schrijven. Wel lieten we elkaar de laatste keer een vlinder zien, die we los van elkaar beide hadden gemaakt. We hebben elk ons eigen proces.
Met bezoekers heb ik goede gesprekken over engelen en de ziel en hun associaties bij beelden uit mijn gedichten. Het zijn er wel heel veel. En dan is het fijn om bij lage zon in de stilte van mijn auto door de koren- en aardappelvelden terug te rijden naar huis.