Mijn eerste dag in de kerk in Wirdum.
Ik ga bij Monnikenwerk eigenlijk twee uitdagingen aan. In de middag maak ik een podcast aflevering over de stilte, maar waar moet ik dat opnemen in een kerk waar het zo galmt? Uiteindelijk biedt de preekstoel me een goede studio.
In 3 uur tijd een aflevering schrijven, opnemen en afmixen. Dat is een hele uitdaging. En dat is me dan ook niet gelukt, dus dat heb ik thuis nog gedaan.
En toen werd het 16.30, tijd om te eten en me om te kleden. Klokslag 17.00 ga ik met een kloppend hart de kerk binnen. Vanaf nu, tot 20.00 spreek ik niet meer. Ben ik stil.
Gelijk komen er mensen binnen in de kerk. En ik voel een ongemakkelijkheid. Ze weten dat ik niet spreek, want dat heeft Eva, mijn publieksbegeleider verteld.
Maar wat moet ik nu doen, nu ze er zijn? Ik knik ze toe en glimlach. Ik observeer. Ze bekijken de kerk, mij niet. Ze vertrekken weer.
Van 17.30 tot 19.00 zit ik helemaal alleen, op twee bromvliegen na, in de kerk. De bromvliegen zijn stervende. Ik volg het proces. Mijn gedachten gaan. Ik zie dat het nog waait. Ik hoor een grasmaaier. Er is zo veel te zien, zo veel te bedenken, zoveel te zijn in deze stilte, ik geniet er van!
Tot er weer mensen binnenkomen. Dan moet ik me weer verhouden tot de mensen. Of niet? Wat verwachten we eigenlijk van elkaar nu we geen woorden gebruiken. Hoe doe je dat?
Gelukkig zijn er nog 5 woensdagen om dat te onderzoeken. Kom maar op. Mijn angst voor de stilte is helemaal weg, ik ben nieuwsgierig naar de komende Monnikenwerk dagen.
