Het werken in de kapel van Dokkum was erg bijzonder; de plek was bijzonder door zijn vormgeving: geen middeleeuwse kerk maar een pelgrimsgebouw uit de dertiger jaren waar de middeleeuwse middelen als kloostermoppen en romaanse bogen in zijn verwerkt.
Die bogen hebben mij geïnspireerd om een nieuw werk te maken.
Het was een lastige klus om hoog op een ladder de vormen goed te krijgen, er was veel ruis van mensen en onverwachte dingen die gebeurden en mij niet de stilte verschaften waar ik op gerekend had.
Het was een les in loslaten, mijn eigen weg zoeken, bij mezelf blijven, en het werk ook zichzelf laten zijn, letterlijk de teugels laten vieren en de touwen los laten hangen.
Zo ontstonden mijn hangbogen: een verbinding tussen de omgang met romaanse bogen en de overkapping die aan een boerenschuur doet denken door zijn gebinten.
De romaanse bogen zijn zwaar en hard en staan stevig op de grond, mijn bogen zijn zacht en hangen, zijn fragiel, licht, flexibel, doorzichtig, bewegen, maken ‘muziek’, zijn poorten naar…., geven vrijheid.
Associaties van bezoekers geven een meerwaarde aan het werk, wat voor mij in eerste instantie over lijnen en vormen gaat, meegaan in de beweging van het gebouw, harmonie zoeken: iets maken wat past in het gebouw alsof het er altijd al geweest is, een natuurlijk bestaansrecht.
Het was zeker een uitdaging om iets te maken voor deze ruimte en in deze omstandigheden, maar ik heb wel het gevoel dat dat mij gelukt is en dat maakt mij blij.
Wat me ook blij maakt is dat het werk er nog een paar weken mag blijven hangen.
Dus als de Bonifatiuskapel open is, is mijn werk te zien.