Ik zet een tafeltje en een stoel tegen de zuidmuur van de kerk, ga in het zonnetje zitten en denk na over Aly Freije’s intrigerende gedicht: Hij kent de lichte vogeltaal (het volledige gedicht is te lezen in de kerkjes van Eenum en Leermens). Een grote somberte heerst in de onderstroom lees ik en: Ze betrekt een zeecontainer/krijgt een engel aan de deur die hoest. Deze regels raken mij. Het lijkt wel of ze uit de tekst naar voren springen. Waarom gebeurt dat? Waarom hebben juist deze regels een speciale lading voor mij?
Ik kijk om me heen naar de symbolen op de grafstenen. Veel vleugels en vlinders: de adelaar voor eeuwig leven, de vleermuis voor sterfelijkheid, de ziel verschijnt als vlinder. Een bezoeker vertelt dat hier in de loop van de tijd meer dan 7000 mensen zijn begraven: “de deuren zijn niet verlaagd, de grond is verhoogd.” Al dat verdriet en verlies verbind ik met de onderstroom van somberte in Aly’s gedicht. Op de eerste reeks foto’s die ik in het koor op de grond leg, tussen de grafstenen, zijn zwarte, nachtelijke stromingen en zwarte en witte vleugels te zien.
Het hoesten van de engel laat me nog niet los. Een ziekelijke, zelfs sterfelijke engel? Als ik het op me laat inwerken dient een tweede serie beelden zich aan. Vleugels zijn veranderd in handen: handen die beschermen, troosten, loslaten. Geen gevleugelde etherische hemelbewoner maar een feilbaar, kwetsbaar wezen van vlees en bloed.
Lijkt deze engel misschien op ons?